Wat maakt van een kantoor een televisieserie?

Dag iedereen! Vandaag wil ik graag mijn favoriete serie met jullie delen: The Office. De Amerikaanse versie welteverstaan. Het is een komische serie waar we een filiaal van een papierbedrijf aan het werk zien. Zo ken je er nog meer waarschijnlijk, neem nu onze eigen Vlaamse kantoorserie Het Eiland. Maar welke gek zei ooit op een vergadering dat een kantoor een goed concept zou zijn voor een komedieserie?

Als we denken aan een kantoor, dan denken we aan verschillende dingen: verveling, plicht, ellendig lang bij sommige dagen, papierwerk,… Alleszins is hilariteit niet onze eerste gedachten. Maar toch konden ze van het fictieve Dunder Mifflin een alom bekende serie maken. De voornaamste reden is: de baas.

De chef van de afdeling in Scranton is niemand minder dan Steve Carell: de acteur die ook wel gekend staat voor zijn rollen in The 40 Year Old Virgin, The Legend Of Ron Burgundy, en nog veel meer. Als het hoofd van het kantoor één of andere saaie kwiet zou zijn, zou het al veel minder populair zijn. Maar het karakter van Carell, Michael Scott, is een kenmerk voor The Office. Met de ongemakkelijke momenten die hij keer op keer weet te veroorzaken en zijn “on and off” relaties met collega’s is hij een schakel die niet weg te denken zou zijn van de serie.

Dan heb je ook nog de situaties waar het kantoor inkomt. Er komen relaties voor tussen de collega’s, of de ene haalt al eens een frats uit op de ‘dwaas’ van de groep. Het zijn geen onrealistische scenario’s opdat je er jezelf in zou kunnen vinden, maar apart genoeg zodat je er genoeg moppen uit kan halen. Bijvoorbeeld: hoe Michael zichzelf en het bedrijf voor paal kan laten staan bij een opendeurdag. De meeste bedrijven zullen wel opendeurdagen hebben, maar niet waarbij ze mogelijke stagiaires en werknemers afslaan omdat ze er niet zo goed uitzien. Als de receptioniste een halfuur moet rijden om 1 A4’tje te halen in het kantoor, dan begrijp je wel waar het meeste van de show over gaat: belachelijke, maar toch realistische situaties. Er is ook een soort van interactie met het publiek: op het kantoor weten ze dat er camera’s zijn, en als er een ‘awkward moment’ is, dan kijken ze in de camera alsof wij ook in het verhaal zijn.

Ten slotte is de variatie van de karakters van de acteurs belangrijk. Iemand die een bietenboerderij heeft en ogen kan trekken zo groot als de wielen van zijn tractor (Dwight Schrute), een Indische babbelkous (Kelly Kapoor), een pechvogel met een woedeprobleem (Andy Bernard), een nogal simpele van geest (Kevin Malone) en gelukkig wat normalen ook, zo som je ongeveer de werknemers van Dunder Mifflin Scranton op. Des te meer variatie je hebt tussen de personages, des te meer verhalen je kan verzinnen. Daarom was The Office ook 9 seizoenen lang met ongeveer 20 afleveringen per seizoen.

Dat maakt volgens mij van The Office een geestige serie die geschikt is voor een breed publiek. En al die tekst hierboven maakt van mijn uitleg een blogopdracht.

And in case I don’t see ya, good afternoon, good evening and good night! (The Truman Show, 1998)