Een non-verbaal verhaal
Ik ben Olav, maar vrienden noemen me Koso. Of zoals de doven zouden zeggen, peace-teken, een 0 met je duim en andere 4 vingers maken, vuist, en nog een 0.
Je hebt het geraden, we gaan het hebben over de doven-, ofwel gebarentaal. Mensen die doof zijn willen het een eigen taal noemen, aangezien zij, met mensen die het hebben aangeleerd, de enigen zijn die het kunnen verstaan en gebruiken.
Een gebarentaal is een visueel-manuele taal, waarin begrippen en handelingen door middel van gebaren worden weergegeven. Het is een natuurlijke taal met een eigen lexicon en grammatica, die beantwoordt aan de communicatiebehoefte van een groep (in veel gevallen prelinguaal dove) mensen. (Bron: encyclo.nl)
Veel mensen denken dat de gebaren woorden voorstellen, maar eigenlijk worden er letters gevormd met de tekens. Ze hebben er een heel alfabet voor, iedere letter heeft een ander teken vb. de letter i die wordt gevormd door je pink op te steken.
In het dagdagelijkse leven gebruiken we ook gebaren, met dan wel een andere betekenis. Je pink opsteken is een pintje bier bestellen, iemand bij je roepen doe je door je vingers te strekken en dan te plooien, en als je je middelvinger opsteekt, wel, dan... je weet wel wat.
Oorsprong
Vermoedelijk ligt de oorsprong van de gebarentaal in Spanje. De monnik Melchor de Yebra beschreef in een boek uit 1592 het handalfabet en toonde afbeeldingen. Een andere Spanjaard, Juan Bonet, publiceerde aan het begin van de 17de eeuw het boek ‘Het omzetten van de letters en de kunst om doven te leren spreken’. Dat de oorsprong in kloosterlijke omgeving gezocht moet worden is niet verwonderlijk. Dikwijls brachten ouders in vroegere tijden hun doofstomme kind naar een klooster. Daar heerste de zwijgplicht. Deze maakte, dat monniken van oudsher een gebarentaal ontwikkeld hadden om met elkaar te communiceren. (Bron: johannesdedoper.net)
Ik hoop dat deze informatie jullie wat geboeid en geholpen heeft. Tot de volgende zitting!!!
Veel mensen denken dat de gebaren woorden voorstellen, maar eigenlijk worden er letters gevormd met de tekens. Ze hebben er een heel alfabet voor, iedere letter heeft een ander teken vb. de letter i die wordt gevormd door je pink op te steken.
In het dagdagelijkse leven gebruiken we ook gebaren, met dan wel een andere betekenis. Je pink opsteken is een pintje bier bestellen, iemand bij je roepen doe je door je vingers te strekken en dan te plooien, en als je je middelvinger opsteekt, wel, dan... je weet wel wat.
Oorsprong
Vermoedelijk ligt de oorsprong van de gebarentaal in Spanje. De monnik Melchor de Yebra beschreef in een boek uit 1592 het handalfabet en toonde afbeeldingen. Een andere Spanjaard, Juan Bonet, publiceerde aan het begin van de 17de eeuw het boek ‘Het omzetten van de letters en de kunst om doven te leren spreken’. Dat de oorsprong in kloosterlijke omgeving gezocht moet worden is niet verwonderlijk. Dikwijls brachten ouders in vroegere tijden hun doofstomme kind naar een klooster. Daar heerste de zwijgplicht. Deze maakte, dat monniken van oudsher een gebarentaal ontwikkeld hadden om met elkaar te communiceren. (Bron: johannesdedoper.net)
Ik hoop dat deze informatie jullie wat geboeid en geholpen heeft. Tot de volgende zitting!!!
Reacties
Een reactie posten