Het meest controversiële debat ooit: muziek

Niets is zo persoonlijk als muziek. Als je iemand uit zijn krammen wil laten schieten, zeg dan dat Queen niets is vergeleken met, neem nu Jason Derulo. Dan zal je zien hoe snel mensen geïrriteerd kunnen worden over een mening. Er zijn ook mensen, ik toch, die blij, en ook een beetje trots, zijn omdat ze iets anders dan popmuziek luisteren. Hoe komt het toch dat mensen een echte afkeur kunnen groeien tegen een of meerdere genres?

Voor mij is tekst ongelooflijk belangrijk. Al hoor ik op de achtergrond van het liedje een mug die zoemt, of een bouwvakker die met zijn drilboor aan het werk is, als je een betekenis overdraagt, dan luister ik. Als je alleen vertrouwt op een leuk deuntje, maar je hebt misschien 4 zinnen in je lied die je keer op keer herhaalt, dan luister ik niet. Ik vind dat dat de laatste tijd ook wat mankeert in muziek.

Voor mij volstaat het als ik mijn Sam Cooke, Bill Withers, Otis Redding en Ray Charles heb. Natuurlijk zijn er ook andere artiesten die ik graag beluister, zoals Billy Joel, Elton John, Frank Sinatra, Whitney Houston, The King (Of Pop),  noem maar op. Al deze artiesten weten wel een boodschap mee te dragen in hun muziek. Neem nu Goodnight Saigon van Billy Joel, waar hij de Vietnamoorlog in beeld brengt. Of Elvis met In The Ghetto. In ongeveer drie minuten tijd kunnen ze je meenemen in een achtbaan van emoties.

Maar wil dat zeggen dat ik vind dat er geen goede muziek meer is tegenwoordig? Nee, zeker niet, maar soms moet je het een beetje gaan zoeken. Er zijn genoeg Nederlandse zangers en zangeressen die de pannen van het dak kunnen zingen. Maar jongeren luisteren niet zo veel meer hiernaar. Alles is in het Engels tegenwoordig, dus waarom onze muziek niet? Wel wordt er nog genoeg Franse muziek beluisterd. Raar genoeg wordt er door Vlamingen vaak meer Franse rap beluisterd dan Nederlandse. Maar als er goede muziek is tegenwoordig, waarom zijn er dan, zoals ik, die gewoon het hele genre proberen te mijden? Mensen willen niet filteren, dat is alles. Mensen denken in hokjes, en als de helft van dat hokje naar onze mening niet goed is, dan willen we de andere helft ook niet.

Mensen hebben ook geen zin om te veranderen. We zijn nostalgisch en willen altijd terug naar vroeger, en dat doen we door naar ‘vroeger’ te luisteren. Het moment dat de bompa of bomma met Selena Gomez ten grave wil worden gelegd, is het moment dat dieren kunnen praten. Mensen willen niet dat de muziek verandert, dus klampen ze zich stevig vast aan wat ze graag horen: de muziek waar ze mee opgegroeid zijn.

Dan ten slotte nog een klein zelfgemaakt gedichtje wat min of meer mijn visie opsomt.

Ieder zijn mening, ieder zijn meug,

Maar voor mij is het oude meer dan ‘geneug’.