Camp Koso

Niets is zo persoonlijk als muziek. Als je iemand uit zijn krammen wil laten schieten, zeg dan dat Queen niets is vergeleken met, neem nu Jason Derulo. Dan zal je zien hoe snel mensen geïrriteerd kunnen worden over een mening. Er zijn ook mensen, ik toch, die blij, en ook een beetje trots, zijn omdat ze iets anders dan popmuziek luisteren. Hoe komt het toch dat mensen een echte afkeur kunnen groeien tegen een of meerdere genres? Voor mij is tekst ongelooflijk belangrijk. Al hoor ik op de achtergrond van het liedje een mug die zoemt, of een bouwvakker die met zijn drilboor aan het werk is, als je een betekenis overdraagt, dan luister ik. Als je alleen vertrouwt op een leuk deuntje, maar je hebt misschien 4 zinnen in je lied die je keer op keer herhaalt, dan luister ik niet. Ik vind dat dat de laatste tijd ook wat mankeert in muziek. Voor mij volstaat het als ik mijn Sam Cooke, Bill Withers, Otis Redding en Ray Charles heb. Natuurlijk zijn er ook andere artiesten die ik graag

Dag iedereen! Vandaag wil ik graag mijn favoriete serie met jullie delen: The Office. De Amerikaanse versie welteverstaan. Het is een komische serie waar we een filiaal van een papierbedrijf aan het werk zien. Zo ken je er nog meer waarschijnlijk, neem nu onze eigen Vlaamse kantoorserie Het Eiland. Maar welke gek zei ooit op een vergadering dat een kantoor een goed concept zou zijn voor een komedieserie? Als we denken aan een kantoor, dan denken we aan verschillende dingen: verveling, plicht, ellendig lang bij sommige dagen, papierwerk,… Alleszins is hilariteit niet onze eerste gedachten. Maar toch konden ze van het fictieve Dunder Mifflin een alom bekende serie maken. De voornaamste reden is: de baas. De chef van de afdeling in Scranton is niemand minder dan Steve Carell: de acteur die ook wel gekend staat voor zijn rollen in The 40 Year Old Virgin , The Legend Of Ron Burgundy , en nog veel meer. Als het hoofd van het kantoor één of andere saaie kwiet zou zijn, zou het al v